Η ΟΜΙΛΙΑ-ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΙΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑ, ΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗ ΝΕΑ ΕΡΤ – 10 Φεβρουαρίου 2015

Ομιλία κατά τις προγραμματικές δηλώσεις της Κυβέρνησης-Φεβρουάριος 2015

 

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΣ: Κυρία Πρόεδρε, κύριοι Υπουργοί, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η ομιλία του Προέδρου και Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα προσδιόρισε, συμπύκνωσε και καθόρισε το μέτρο της ιστορικότητας και της ευθύνης που βιώνουμε ετούτες τις μέρες.

Πολιτικό Πρόταγμα
Ας επιχειρήσουμε, όμως, μια αφαιρετική, σοκαριστική προσομοίωση. Έχουν γίνει εκλογές, έχουν εκλεγεί η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Τι θα είχαμε; Θα είχαμε τον κ. Χαρδούβελη να συναντά την τρόικα και να προσπαθεί να βαφτίσει το κρέας ψάρι. Τι θα είχαμε; Τις ατελείωτες δηλώσεις του κ. Βενιζέλου στα κάγκελα του Μαξίμου, που θα προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Θα είχαμε τους σεσημασμένους απολογητές του μνημονίου να δίνουν μάχες οπισθοφυλακών στα δελτία ειδήσεων για να κάνουν το μαύρο άσπρο. Τι θα είχαμε; Τους δήθεν διαφωνούντες Βουλευτές της Συγκυβέρνησης να κάνουν κουρέλια την αξιοπιστία της πολιτικής στα τηλεοπτικά παράθυρα και στο τέλος να ψηφίζουν με βαριά καρδιά, για να μην πέσει η κυβέρνηση και προβληματιστεί η κυβερνητική σταθερότητα. Αυτό θα είχαμε.
Αυτή την τεράστια διαφορά αξίας, σημασίας, νοήματος της πολιτικής βιώνουν οι πολίτες σε μια πλατιά εθνική και κοινωνική συμμαχία. Ακουμπούν πάνω στον ΣΥΡΙΖΑ, την Κυβέρνησή του και τον Πρόεδρο Αλέξη Τσίπρα. Οι πολίτες θεωρούν πλέον κεκτημένο τους ότι η πολιτική επέστρεψε, η χαρά του να κάνεις πολιτική επέστρεψε, η αξιοπιστία επέστρεψε, οι ευθύνες μοιράστηκαν. Ποιες ευθύνες;
Το αίνιγμα εξόδου από τον μνημονιακό κανιβαλισμό, το αίνιγμα ζωής, προοπτικής και ελπίδας για εμάς και τα παιδιά μας, για την πατρίδα μας, απαιτούν το συλλογικό πολιτικό υποκείμενο να έχει τα χαρακτηριστικά του διφυούς Οιδίποδα. Πρώτη όψη: την Κυβέρνηση εθνικής και κοινωνικής σωτηρίας ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να επιλύσει το αίνιγμα της Σφίγγας –«μνημόνιο»-, χωρίς να σκοτώσει τον πατέρα του -«αξίες και αρχές»- και χωρίς βεβαίως να παντρευτεί τη μάνα του, την «εξουσία και την ιδιοτέλεια».
Η άλλη όψη του Οιδίποδα: τους πολίτες ενεργούς στους δρόμους και τις πλατείες να βάζουν πλάτη στη δική τους Κυβέρνηση. Γιατί; Ανατροπή «ντελίβερι», διανομή κατ’ οίκον δεν υφίσταται. Διότι η αξιοπρέπεια δεν δανείζεται, δεν χαρίζεται, δεν κληροδοτείται. Κατακτιέται με αγώνες, διατηρείται με αγώνες, μόνο για όσους την αξίζουν.
Είναι χαρακτηριστικό ότι φίλοι στα social media έγραψαν: «Βήμα πίσω δεν κάνετε ούτε για να πάρετε φόρα». Αυτό είναι το κλίμα, αυτή είναι η αντιμετώπιση, αυτή είναι η ενεργοποίηση, αυτή είναι η κινητοποίηση και η εγρήγορση των πολιτών.

Θεσσαλονίκη:
Έρχομαι στη Θεσσαλονίκη, τη Θεσσαλονίκη της ιστορίας, του πολυπολιτισμού και των προσφύγων, την πόλη των μεγάλων εργατικών αγώνων, την πόλη μας. Παραμένει η πόλη των απατηλών δεσμεύσεων και των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων.
Η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ με δέκα μονάδες διαφορά από τη Νέα Δημοκρατία δεν αλλάζει αυτόματα το χάρτη του μαύρου, τις μαύρες τρύπες που καθηλώνουν την πόλη πέραν των συνεπειών του μνημονίου. Το μετρό καρκινοβατεί, το λιμάνι απαξιώνεται, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος υπολειτουργεί, τα νοσοκομεία καταρρέουν. Είναι πρωτεύουσα της ανεργίας, των νέων ειδικά και των γυναικών, με δεκαέξι χιλιάδες συσσίτια από την τοπική αυτοδιοίκηση και την Εκκλησία μόνο για τη δυτική Θεσσαλονίκη.
Η πόλη είναι καθηλωμένη από το κυκλοφοριακό και από το μετρό και τα εργοτάξιά του, που θα έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί ήδη από το 2012, με ένα και μοναδικό μέσο μεταφοράς των πολιτών, τον ιδιωτικό ΟΑΣΘ, με μονοπωλιακή κρατική επιδότηση.
Αυτή τη Θεσσαλονίκη παραλάβαμε, με μοναδική προίκα τα ανεκμετάλλευτα και παροπλισμένα συγκριτικά της πλεονεκτήματα και το απόθεμα αποκλειστικής αγάπης των Θεσσαλονικέων για την πόλη μας. Η πόλη χρειάζεται ένα επείγον έκτακτο πρόγραμμα -«Θεσσαλονίκη ΙΙ» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί- με εξασφαλισμένη χρηματοδότηση, με αξιοποίηση όλων των δυνατών ευρωπαϊκών πόρων.
Αναφερόμενος ειδικά στη δυτική Θεσσαλονίκη, απαιτείται η κατάρτιση ενός νέου σχεδίου για την ενίσχυση και την προώθηση της ορθής διαχείρισης των απορριμάτων μέσα από δημόσιες επενδύσεις και απαγόρευση της καύσης απορριμμάτων.
Τα πρώην στρατόπεδα της Θεσσαλονίκης πρέπει να αποδοθούν στις τοπικές κοινωνίες ως ελεύθεροι κοινόχρηστοι χώροι πρασίνου, πολιτισμού, αναψυχής. Επίσης, απαιτείται η υλοποίηση των αντιπλημμυρικών έργων για τα ρέματα και τους χειμάρρους της δυτικής Θεσσαλονίκης λόγω της υψηλής επικινδυνότητας για τις ζωές και τις περιουσίες των κατοίκων.
Αυτή την πρόταση-υπόμνημα, με τεχνοκρατική τεκμηρίωση, καταθέτω στα Πρακτικά, για να συνεχίσω και να έρθω στο κύριο μέρος της πρώτης αυτής ομιλίας, που αφορά το σπίτι μου, την ΕΡΤ. (Στο σημείο αυτό ο Βουλευτής κ. Αλέξανδρος Τριανταφυλλίδης καταθέτει για τα Πρακτικά το προαναφερθέν έγγραφο, το οποίο βρίσκεται στο αρχείο του Τμήματος Γραμματείας της Διεύθυνσης Στενογραφίας και Πρακτικών της Βουλής).

ΕΡΤ
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, «πρέπει να παλέψουμε για το αδύνατο, για να μη βιώσουμε το αδιανόητο», είχε πει στην αρχή της κρίσης και του μνημονιακού ολετήρα, λίγο πριν φύγει από τη ζωή, ο Καθηγητής του Ποινικού Δικαίου στο ΑΠΘ, ο Γιάννης Μανωλεδάκης.
Αυτούς τους είκοσι μήνες, τις εξακόσιες ατελείωτες μέρες και νύχτες από το «μαύρο» της ΕΡΤ της 11ης Ιουνίου μέχρι και το βράδυ των εκλογών, από την ατελείωτη νύχτα του μνημονίου μέχρι την αναστάσιμη Δευτέρα της 26ης Ιανουαρίου του 2015, παλέψαμε στην ελεύθερη ΕΡΤ για το αδύνατο, για να μη ζήσουμε το αδιανόητο στο μπουκέτο των «μαύρων» όχι μόνο επί της ΕΡΤ, που εξαφάνιζαν καθημερινά από το χάρτη την ελληνική κοινωνία, την οικονομία, τον πολιτισμό, καταργώντας την έννοια της πολιτικής.
Ξαναγεννηθήκαμε. Ξανασυστηθήκαμε. Αναμετρηθήκαμε με εαυτούς και αλλήλους. Μετρήσαμε το μπόι μας, τις σχέσεις μας με τις έννοιες, τους ανθρώπους, τις ανάγκες και τον κώδικα αξιών, τις ορίζουσες μιας ολόκληρης ζωής απέναντι στο «μαύρο» όχι μόνο στις ζωές μας, αλλά το «μαύρο» ως το κακέκτυπο σήμα της δημοκρατίας, παντού, στην παιδεία, στην υγεία, στον πολιτισμό, έχοντας πάντα στο μυαλό μας πως δεν είμαστε αυτό που δηλώνουμε, αλλά αυτό που πράττουμε, τη δύναμη του βιωμένου παραδείγματος.
Εξακόσιες μέρες ελεύθερη ΕΡΤ, εθελοντικά και αμισθί. Την «επανάσταση συνείδησης», που είπε από την ΕΡΤ3 στις 15 Φεβρουαρίου 2013 ο Πρόεδρος Αλέξης Τσίπρας, όπου ο λόγος δεν μένει πουκάμισο αδειανό, γιατί η πράξη τον αντιστρατεύεται. Έχοντας πάντα στο μυαλό μας την ηθική της συλλογικότητας απέναντι στη διαπλοκή, τους πελάτες, τα κονέ και τα παρασκήνια, της γενικής συνέλευσης των ορθίων της ΕΡΤ, που σχεδιάζουν και αποφασίζουν και υλοποιούν, με αυτοδιαχείριση και αυτοδιεύθυνση, χωρίς κολλητούς, ομάδες επιρροής και συντεχνιακές εμμονές.
Αναλογιστήκαμε και αρνηθήκαμε την εύκολη επιλογή της διαχείρισης της τρέχουσας μιζέριας, αφού δεν γίνεται διαφορετικά. «Σκύψε, κρύψου, κάνε ό,τι κάνουν οι πολλοί. Μην εκτίθεσαι. Μην είσαι χαζός. Αν δεν πας εσύ στη ΔΤ και στη ΝΕΡΙΤ, θα πάει κάποιος άλλος στο μόρφωμα-έκτρωμα, την ντροπή της δημοσιογραφίας».
Συγκρουστήκαμε με τον κυνισμό, την παραίτηση, την απελπισία και τη μοιρολατρία. Δεν πήγαμε στα σπίτια μας. Δεν επικαλεστήκαμε τα παιδιά μας για να λακίσουμε. Μείναμε στα κτίρια της ΕΡΤ. Πατήσαμε στα πόδια μας από το σοκ, την καταστροφή μιας ολόκληρης ζωής, την επένδυση ονείρων και κόπων με μεράκι και φιλότιμο στην ΕΡΤ3 από τη Θεσσαλονίκη και στις ΕΡΑ από όλη την Ελλάδα. Απόγνωση, γνώση, επίγνωση, πως η ιστορία γράφεται με τα «όχι» και όχι με τα μακιγιαρισμένα «ναι», με τις προσχηματικές δικαιολογίες που νομιμοποιούν τον κανιβαλισμό.
Παράλληλα, βιώσαμε την αλληλεγγύη με τα άλλα κινήματα ως καθημερινή πράξη, σχολείο συλλογικότητας, κόντρα στον παρτακισμό και την ιδιώτευση. «Κανείς μόνος» ήταν το μότο, όταν συναντιόμασταν με τις καθαρίστριες, τους εργάτες της κόκα κόλα, τους διαθέσιμους εκπαιδευτικούς, τους σχολικούς φύλακες, τις Σκουριές, το ΣΜΑ Ευκαρπίας και τα στρατόπεδα στις δυτικές συνοικίες. Εμείς για εσάς, εσείς για εμάς.
Παραμείναμε όρθιοι, χωρίς αποζημίωση, χωρίς δεδουλευμένα, με μόνη προοπτική τον αγώνα. κόντρα στην κυβέρνηση του «μαύρου», της μισαλλοδοξίας, της εμπάθειας, της εκδικητικότητας, για τους αριστερούς της ΕΡΤ.
Θα θυμίσουμε τη δήλωση του πρώην Πρωθυπουργού, του κ. Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος τρεις μέρες μετά το «μαύρο» της ΕΡΤ είπε καταχειροκροτούμενος από τη νεολαία της ΟΝΝΕΔ: «Διορίζαμε επί ΠΑΣΟΚ, διορίζαμε επί Νέας Δημοκρατίας, αλλά διορίζαμε αριστερούς».
Γράφαμε στην ΑΥΓΗ στις 4 Αυγούστου 2013, με τίτλο «Από το μαύρο στο φως»: «Με την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου ανοίξαμε λογαριασμούς, που θα λυθούν δικαστικά και πολιτικά μέχρι τέλους».
Η επιλογή των Ελλήνων πολιτών στις 25 Γενάρη ήταν καθαρή. Κάθε ψήφος κι ένα πάτημα του κουμπιού για να φύγει το «μαύρο», για να ανοίξει η ΕΡΤ, η νέα ΕΡΤ, όπου διεκδικήσαμε έργο κι όχι λόγο αυτούς τους είκοσι μήνες. Αυτή η νέα ΕΡΤ που ακούει και εμπνέεται από τον Τίτο Πατρίκιο με την καθαρή θέση για το «μαύρο» της 11ης Ιουνίου. Όταν πονάει το μάτι, δεν το βγάζεις, βάζεις σταγόνες.
Επιστροφή στην ΕΡΤ δεν σημαίνει επιστροφή στο χθες. Επιστροφή στην κανονικότητα της ΕΡΤ δεν σημαίνει επιστροφή στην ΕΡΤ της πίσω αυλής των σκανδάλων, των απευθείας αναθέσεων, των όποιων αργόσχολων και αργόμισθων. Επιστροφή στην ΕΡΤ σημαίνει επιστροφή στο μέλλον. Τώρα γυρίζουμε σελίδα. Απέναντι στο «μαύρο» το χαμόγελο της δικαίωσης δημοσιογράφων, τεχνικών και διοικητικών, το χρώμα της ελπίδας, η ελπίδα για σηκωμένα μανίκια για πολλή δουλειά.

Θέλουμε την ΕΡΤ ανοιχτή στην κοινωνία, την κριτική της κοινωνίας να αποτυπώνεται στο πρόγραμμά της και το δυναμικό πρόγραμμα της ΕΡΤ να εκφράζει, να είναι η φωνή της δρώσας και ζώσας κοινωνίας, των ενεργών πολιτών. Θέλουμε την ΕΡΤ πολυφωνική, πλουραλιστική, καλώς αγωγός των νέων ρευμάτων και των τάσεων σε κάθε μορφή τέχνης στην επιμόρφωση και στην ψυχαγωγία.
Θέλουμε την ΕΡΤ σπίτι της ενημέρωσης όλων των Ελλήνων πολιτών που πληρώνουν μέσω του ανταποδοτικού, για να μην χρειάζεται κάθε φορά να παίζουν το έργο «φύγε εσύ, έλα εσύ», ανάλογα με τις κυβερνητικές αλλαγές.
Πολιτευτήκαμε έργο και όχι λόγο για μία ΕΡΤ και πάλι ανοιχτή χωρίς τις παθογένειες του πρόσφατου αλλά και του απώτερου παρελθόντος, χωρίς αργόμισθους και προκλητικά αμειβόμενους, με τη γενική συνέλευση των εργαζομένων συνδιαμορφωτή στα μεγάλα θέματα χωρίς «πίσω αυλές» παραγοντισμού και δήθεν συνδιοίκησης.
Θέλουμε μια ΕΡΤ με διαρκή γόνιμη και διαδραστική ώσμωση, σχέση αλληλεπίδρασης μέσω της ΑΣΚΕ -Αντιπροσωπευτική Συνέλευση Κοινωνικού Ελέγχου- και όχι ένα στείρο αεροστεγές γραφείο Τύπου της εκάστοτε κυβέρνησης. Θέλουμε μια ΕΡΤ χωρίς διακρίσεις σε ημέτερους και κολλητούς που αμείβονται πλουσιοπάροχα, τους άλλους που αναμένουν την έλευση της δικής τους κυβέρνησης στο θάλαμο δημιουργικής αναμονής και τους πολλούς που απλώς απαιτούν να αξιολογούνται αποκλειστικά και μόνο από την ποιότητα της δουλειάς τους.
Θέλουμε μια νέα ΕΡΤ με τις αποδοχές των εργαζομένων δημοσιευμένες στο διαδίκτυο, από τον κλητήρα μέχρι τον Γενικό Συντονιστή Διευθυντή, για να μην απολογούνται οι δύο χιλιάδες εξακόσιοι πενήντα έξι εργαζόμενοι που αμείβονταν με τα κατώτατα προβλεπόμενα από τις συλλογικές συμβάσεις -δηλαδή, οι εργαζόμενοι των 700 ευρώ έως 1.700 ευρώ- για τους εκάστοτε πενήντα κυβερνητικούς χρυσοκάνθαρους.
Η καμαρίλα της ΕΡΤ της 11ης Ιουνίου δεν υπάρχει, πέθανε. Την αφήσαμε πίσω μας μαζί με τα βαρίδια, τις παθογένειες και τα κολλητιλίκια που την βάραιναν. Η ελεύθερη ΕΡΤ των παρόντων ορθίων μας αφορά και αυτή -εκπέμπει και αυτή την ώρα που μιλάμε- δεμένη ψυχή τε και σώματι με τα κοινωνικά κινήματα, απαλλαγμένη από τη σκουριά των γραφείων, των μηχανισμών εξουσίας και της εξασφαλισμένης ανυποληψίας του διαχειριστικού κυβερνητισμού.
Η ΕΡΤ επανιδρύθηκε, αναβαπτίστηκε στα αιτήματα των αλληλέγγυων ενεργών πολιτών και μόνο ως τέτοια μπορεί να λειτουργήσει έχοντας εσαεί πάνω στην πυξίδα της τον κοινωνικό παλμογράφο. Η νέα ΕΡΤ, αγκωνάρι των τεσσάρων άλφα της ελληνική κοινωνίας, απολυμένων, άνεργων, άστεγων άπορων, στο πλευρό του κάθε αδύναμου πολίτη, του μικρομεσαίου, του επαγγελματία, του επιχειρηματία, του κόσμου της παραγωγής και της εργασίας, που ταλαιπωρείται και καταδυναστεύεται από την γραφειοκρατία και το γρηγορόσημο. Το συμβόλαιο αυτής της νέας ΕΡΤ με την κοινωνία σε μια αράδα: Είστε η δύναμή μας, είμαστε η φωνή σας!
Κλείνω. Σας πρότειναν δουλειά στη ΔΤ και στη ΝΕΡΙΤ και είπατε–απορούν!- όχι. Μας ρωτούν: «Πώς επιβιώσατε αυτούς τους είκοσι πέτρινους μήνες;». Απαντούμε με τους στίχους του Κωνσταντίνου Καβάφη: «Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος το έχει έτοιμο μέσα του το ναι και λέγοντάς το πέρα πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησή του. Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν, πάλι όχι θα ξαναέλεγε. Και όμως τον καταβάλλει εκείνο το όχι, το σωστό, εις όλη τη ζωή του».
Αυτή την ηθική της Αριστεράς της πράξης και της δράσης, αυτή την αισθητική της ρωμιοσύνης υπηρετούμε, με αυτό τον τρόπο συντονίζουμε τα ρήματά μας με τα βήματά μας για δημοκρατία, αλληλεγγύη και αξιοπρέπεια.

Μοιραστείτε το!