Είναι θετικό ότι μετά από δεκαπέντε (15) μήνες, επιτέλους, μιλάμε για την οικονομία της κοινωνίας και εστιάζουμε στον τριπλό στόχο: «Παραγωγή, Ανάπτυξη, Εργασία». Όλος αυτός ο χρόνος, απολύτως δικαιολογημένα, καταναλώθηκε σε κάτι που δεν είναι το αίτιο, αλλά είναι το αποτέλεσμα.
Ο γλωσσολογικός έλεγχος αυτών των δεκαπέντε μηνών ήταν η επανάληψη των όρων δάνεια, φόροι, ελλείμματα, χρέη και ξανά πάλι χρέη, ελλείμματα, φόροι και δάνεια, αυτό, δηλαδή, που, εν ολίγοις, ονομάζουμε δημοσιονομική κρίση.
Η δημοσιονομική κρίση, όμως, δεν είναι το αίτιο, αλλά το αποτέλεσμα.
Πρόκειται για το αποτέλεσμα ενός παρασιτικού και αντιπαραγωγικού μοντέλου ανάπτυξης, το οποίο οδήγησε, ουσιαστικά, στη συρρίκνωση και τη διάλυση της παραγωγικής βάσης της χώρας – σε κλαδικό και περιφερειακό επίπεδο. Εκεί όπου η πραγματική οικονομία της παραγωγής υποκαταστάθηκε από τη χάρτινη οικονομία μιας οριζόντιας παραγωγής, ατελείωτων υποδομών, με μονοπωλιακές πρακτικές, με καρτέλ και με επιχειρήσεις που είχαν προνομιακή σύνδεση με το κράτος και, βέβαια, είχαν και τη γνωστή σχέση με τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, τα οποία συστηματικά παραπληροφορούσαν τον ελληνικό λαό.
Για τον λόγο αυτόν, επειδή, η δημοσιονομική κρίση δεν είναι το αίτιο, αλλά το αποτέλεσμα, ερχόμαστε με αυτόν τον νόμο να οριοθετήσουμε την έναρξη μιας ουσιαστικής και γόνιμης κινητοποίησης, για να ξεφύγουμε από τη συζήτηση για επιδόματα – βοηθήματα – ενισχύσεις, δηλαδή το μοίρασμα της φτώχειας και να πάμε στην ουσιαστική οικονομία της κοινωνίας, που αφορά στην παραγωγή, στην ανάπτυξη και στην εργασία.
Υπενθυμίζω ότι από τις 16 Απριλίου 2015, η αγωνία και η αδημονία για να συζητήσουμε, επιτέλους, για νέες επενδύσεις, νέες θέσεις εργασίας, αποτυπώθηκε σε μια ερώτηση προς τον υπουργό Ανάπτυξης τότε, που την υπογράφαμε δώδεκα Βουλευτές του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και αφορούσε στο ΕΣΠΑ και το νέο παραγωγικό μοντέλο ανάπτυξης.
Εκεί, υιοθετώντας το ρεπορτάζ του Κώστα Βαξεβάνη στο Hot Doc, αναφέραμε ότι «στην Ελλάδα του 2014 και για κάποιον που θα μπει στον κόπο να ψάξει τις ανακοινώσεις για το πού τελικά πήγαν τα κονδύλια του ΕΣΠΑ, όλα όσα περιγράφει το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο για ανάπτυξη και σύγκλιση, συνοψίζονται σε δρόμους και γέφυρες που έφτιαξαν οι εθνικοί εργολάβοι. Πέρα από τις εισπράξεις και οι τρεις όμιλοι εμφανίζουν δανεισμό που έφτανε τα 3 δισεκατομμύρια ευρώ από τις ελληνικές τράπεζες, δηλαδή, πέρα από τις εισπράξεις με τη βοήθεια και την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου και την προνομιακή είσπραξη του μισού ΕΣΠΑ, οι τρεις όμιλοι μπορούσαν να δανείζονται ως κατασκευαστικές, αλλά και ως μέσα ενημέρωσης χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Γι’ αυτό και στη Βουλή στη διαδικασία επεξεργασίας του νέου αναπτυξιακού έθεσα το ερώτημα στον εκπρόσωπο των Τραπεζών τον κ. Γκόρτσο, πώς γίνεται σε μνημονιακά έτη να μπορείτε να δανείζετε με 3 δις τις τρεις μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες, αλλά να μην μπορείτε να δίνετε ρευστότητα και κεφάλαια κίνησης, να δανείζετε βιοτέχνες, εμπόρους, μικρομεσαίους;
Η Ελλάδα πιθανόν να είναι και η μοναδική χώρα στην Ε.Ε., στην οποία, τα κονδύλια του ΕΣΠΑ χρηματοδότησαν κυρίως ενέργειες μη παραγωγικές και μη μετρήσιμες, άυλες, αόριστες, «αφρός». Ένας ατέλειωτος στρατός από εταιρείες, συμβούλους, σεμινάρια, προγράμματα δημοσιότητας, με κανένα απολύτως παραγωγικό αντίκρισμα σε πραγματικές θέσεις εργασίας. «Φούσκες», «αφρός», «αέρας κοπανιστός». Απλωτές ατέλειωτες όλο αυτό το χρονικό διάστημα 2007 – 2014, χωρίς προσδιορισμένες πραγματικές παραγωγικές θέσεις εργασίας. Για αυτό δεν επιδιώκω, δεν στοχεύω γενικώς στην ανάπτυξη, αλλά αγωνίζομαι για παραγωγή και δημιουργία πραγματικών θέσεων εργασίας. Συμπέρασμα: Όχι άλλες γέφυρες, όχι άλλη άσφαλτο, όχι άλλα σεμινάρια.
Για αυτό με ικανοποιεί η ρήση Σταθάκη, ότι αυτό είναι το σχέδιο νόμου των μικρομεσαίων παραγωγικών επιχειρήσεων, στο οποίο πρότεινα δύο βασικές ρήτρες:
Η πρώτη ρήτρα, η ΡΗΤΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, που αφορά τη δημιουργία πραγματικών θέσεων εργασίας. Άκουσα τον γενικό γραμματέα ιδιωτικών επενδύσεων το Λόη Λαμπριανίδη, στο Σύνδεσμο Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος, να επισημαίνει ότι με τους δύο προηγούμενους αναπτυξιακούς νόμους του 2004 και του 2011, ουδέποτε μια επιχείρηση που περιέγραφε στο επενδυτικό της σχέδιο ότι ευελπιστεί να δημιουργήσει 117 ή 27 ή 17 θέσεις εργασίας, ουδέποτε ελέγχθηκε από κάποιο μηχανισμό του κράτους αν πράγματι δημιούργησε αυτές τις θέσεις εργασίας, για τις οποίες, πήρε τα συγκεκριμένα χρήματα και τις συγκεκριμένες ευνοϊκές ρυθμίσεις, φοροαπαλλαγές κλπ. Κανείς δεν γνωρίζει. Επομένως, η πρώτη ρήτρα είναι η ακόλουθη: είτε είναι εταιρεία, επιχείρηση, επενδυτικό σχέδιο του ιδιωτικού τομέα, να ελέγχεται για τη δέσμευσή της με την ποινή της ανακλητότητας των ευνοϊκών ρυθμίσεων που καρπώθηκε, στη περίπτωση που δεν δημιουργήσει τις θέσεις εργασίας, όπως δεσμεύτηκε στο επενδυτικό της πλάνο.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να στείλουμε ισχυρό μήνυμα ότι αυτή η κυβέρνηση στηρίζει την ιδιωτική πρωτοβουλία και ότι η ιδιωτική πρωτοβουλία θα είναι πλοηγός της ανάπτυξης, μαζί με την κοινωνική οικονομία και μαζί με τις συνέργειες δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Δεν γίνεται διαφορετικά, δεν μπορούμε να φέρουμε «αρειανούς» για να γίνουν πλοηγοί της ανάπτυξης. Αυτοί οι τρεις τομείς πρέπει να είναι οι πλοηγοί της ανάπτυξης, αλλά πώς; Δεν θέλω το μοντέλο του επιχειρηματία «τα λεφτά στην Ελβετία, τα σπίτια σε off–shore και οι ζημιές της επιχείρησης στο άρθρο 99». Προσβλέπω στην ιδιωτική οικονομία, σε ένα μοντέλο επιχειρηματία που είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του απέναντι στο δημόσιο, στις τράπεζες , τα ασφαλιστικά ταμεία και κυρίως στους εργαζόμενους- όχι σε καθεστώς «γαλέρας»-. Είναι η δεύτερη ρήτρα που προτείνω, του απόλυτου σεβασμού στην εργατική νομοθεσία και στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας.
ΚΡΙΣΙΜΟ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟ ΣΤΑΔΙΟ: Η Άμεση τόνωση της επιχειρηματικότητας και της εργασίας για τις υπάρχουσες μικρομεσαίες επιχειρήσεις, 610.000 στον αριθμό, επιβάλλεται ως προ απαιτούμενη δράση για να παραμείνουν ζωντανές, ανοιχτές. Δεν αρκούν μόνο αυτές που «ΘΑ γίνουν», πρέπει να στηρίξουμε πρώτα αυτές που ΗΔΗ υπάρχουν και λειτουργούν. Είναι οι υπάρχουσες επιχειρήσεις που χρειάζονται ενίσχυση και υποστήριξη, εκσυγχρονισμό και βελτιστοποίηση. Να δώσουμε τη δυνατότητα μέσα από τον αναπτυξιακό νόμο για τη δημιουργία ΜΙΑΣ θέσης εργασίας σε καθεμία από τις 610.000 επιχειρήσεις, που σημαίνει 610.000 νέες θέσεις εργασίας. Πρώτα επομένως να διατηρήσουμε τον υπάρχοντα παραγωγικό ιστό, πάνω στον οποίο θα «πατήσουν» για να αναδειχθούν και οι νέες επενδύσεις με το νέο αναπτυξιακό νόμο.
Το Αναπτυξιακό είναι κυρίως Ψυχολογία. Είναι αναγκαίο μετά τη ψήφιση του αναπτυξιακού νόμου να πραγματοποιηθούν 13 Περιφερειακές Συνδιασκέψεις , με την παρουσία του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης, για να σταλεί σε κάθε γωνιά της χώρας το μήνυμα της Πανεθνικής Επανεκκίνησης για νέες παραγωγικές Μονάδες ΠΑΝΤΟΥ, σε όλη την Ελληνική Περιφέρεια, να δώσουμε Έμφαση στην Αγροτοδιατροφή, την Κτηνοτροφία κατά προτεραιότητα, αλλά και τις νέες τεχνολογίες. 165 Προϊόντα Ονομασίας Προέλευσης (Π.Ο.Π.) ζητούν παραγωγούς, πραγματικούς επενδυτές.
Είναι αναγκαίο να εμπνεύσουμε, να ωθήσουμε, να κινητοποιήσουμε τον Άνεργο κόσμο να ξεκινήσει από το μηδέν. Διαφορετικά τα γνωστά γραφεία μελετών θα απομυζήσουν και τους ελάχιστους προς ενίσχυση πόρους και θα καταστούν «γραφεία τελετών» της ανάπτυξης, αφήνοντας κουφάρια εργοστασιακών χώρων σε κάθε γωνιά της πατρίδας, όπως έπραξαν και με τους προηγούμενους αναπτυξιακούς νόμους.
*άρθρο στο tvxs.gr
11/6/2016
